Charla de EpD no curso de Voluntariado

      Boas noites, boas tardes e bós días a todos! Escribo con non outro obxetivo que relatar a experiencia (incrible, enriquecedora, entrañable e aínda maquiavélica) que foi para Belén (a mesma!), Sheila (si, esa encantadora rapaza na que todos estades pensando) e Miguel, (ou sexa, un servidor) a charla  sobre Educación para o Desenvolvemento no Curso de Voluntariado da USC.

      Todo comezou unha chuviosa tarde de outono -como non podería ser doutra forma en Santiago de Compostela- cando a xefa (bueno, chamémola Patri sen complicarnos) requeriunos para un novo encargo: o citado curso deste ano quedaríase huérfano se ESF non acudía, de modo que reunimos as citadas tropas e, en ausencia dun vital apoio como o sería o de Carmiña, partimos nunha dirección incerta, un prazo de misión imposible e unhas gañas quilométricas.

      O primeiro problema inventámolo: collimos e decidimos mellorar a presentación ppt que xa habia doutros anos, e pasala a un innovador e revolucionario formato: o Prezi (que en realidade escríbese sen maiúscula, pero paréceme que queda mellor). A base de berros e golpes na mesa fomos avanzando o que humildemente puidemos, ata que sete horas de traballo seguidos, complexa coordinación, concentración, esforzo, sacrifico, 6 claras e uns cantos pinchos, deron como froito esta dinámica presentación: Presentación prezi EpD

Alá diante está Belén,no seu momento estelar

      Pero chegado o día en cuestión descubrimos que os nosos problemas non fixeran máis que comezar: problemas co vídeo, ataques de nervios.. Soamentes coa enorme sabedoría de Belén puidemos seguir adiante, pero non sabíamos que ela non fixera mais que comezar a mostrar a súa enorme destreza no campo de batalla: espertou a 70 estudantes adurmilados, fixo que ata o mais soso se animara a participar e plantou cara aos que se atrevían, osaban! levarlle a contraria, e logrou asentar nas cabeciñas dos asistentes ao curso a idea básica: o concepto de Educación para o Desenvolvemento.

 

      Eu de feito teño a hipótese de que Belén non estaba de pé, senón apoiada nos asentos porque er consciente do seu perfecto dominio da audiencia. Pero só é unha hipótese.

Eu son ese con pinta de perdido, ao fondo.

      Máis despois fun eu: moitos coñecidos no público, demasiados se cadra, unha tarima da altura do Everest que me distanciaba do público, e as miradas frías e indolentes deste último, que ameazaban con desbaratar a dinámica que eu lles tiña preparada. Pero os exercicios de ioga que xa tiña ensaiados impediron que eses obstáculos quebraran a miña fe e así cumplin decentemente co obxetivo: unha breve reseña histórica repleta de referencias bibliográficas e a distinción entre educación formal, non formal e informal (encadrándose o curso na segunda). A min pareceume que  fixen así así, normal, conformábame, pero ao parecer Sheila creu que me lera un libro a noite anterior sobre Historia da EpD.



      Sheila rematou a faena deslumbrándonos coa súa melena rubia, a súa voz cantarina e unha convicción de ferro, acerca dos casos nos que a nosa propia ONGD aplicou a Educación para o Desenvolvemento. Non tivo tempo de poñer en práctica a súa dinámica, lástima, sen dúbida. Sen embargo, demostrou que se sabía moi ben o seu! Ela si que leu un libro, creo eu; soamentes que non nolo dixo. Témome que non poido subir fotos de Sheila, pero crédeme: estivo xenial.

      Pero non debemos esquecer que foi a causa de que nos recreamos noutras dinámicas, axitando as súas quietiñas mentes, sacamos toda a artillería da que dispuñamos para lograr que ninguén saíse indiferente daquela sala; auténticos malabarismos coas ideas, verdadeiras acrobacias sobre as nubes.