Trátase dunha reflexión interesante que atopei preparando unha charla (non poido poñer a fonte porque non sei a que documento pertence dos que consultei), especialmente cando se planifican actividades ou se formula, como nestes tempos están a facer os grupos de proxectos internacionais.
Cando se pon énfase na acción e se elude a reflexión caemos en varios grandes erros:
1. Pensar que as orientacións xerais do que estamos facendo é obvio e incuestionable, cando todas as problemáticas soen ser complexas e admiten múltiples formas de intervención.
2. Adoptar o esquema de asistentes/asistidos co perigo que conleva convertir a estos últimos en permanentes destinatarios pasivos das nosas accións.
3. Poñer como finalidade a integración social dos marxinados ou empobrecidos, sin ter en conta que hai moitas formas de integración e que sería convinte obtar conscientemente por unha delas.
Cando se pon énfase na acción e se elude a reflexión caemos en varios grandes erros:
1. Pensar que as orientacións xerais do que estamos facendo é obvio e incuestionable, cando todas as problemáticas soen ser complexas e admiten múltiples formas de intervención.
2. Adoptar o esquema de asistentes/asistidos co perigo que conleva convertir a estos últimos en permanentes destinatarios pasivos das nosas accións.
3. Poñer como finalidade a integración social dos marxinados ou empobrecidos, sin ter en conta que hai moitas formas de integración e que sería convinte obtar conscientemente por unha delas.
As necesidades sociais non soen ser un feito empírico senon que implica dous elementos, un xuízo de valor sobre o que se considera necesario ou desexable e, unha interpretación sobre a xénese desa necesidade.
Normalmente acéptase a definición das necesidades a partir das normas institucionais (plans directores, directrices políticas, marcos lóxicos, etc) e de criterios profesionais sin cuestionar a ambos. Pero a realidade é moito máis complexa...
No hay comentarios:
Publicar un comentario