30 may 2013

Reflexiones sobre el Diagnóstico de la Educación para el Desarrollo en España


Ya hace una buena temporada algunas personas de la asociación le echaron una ojeada al Diagnóstico dela Educación para el Desarrollo (EpD) en España del Centro de Investigación y Educación para la Paz de la Fundación Cultura dePaz.

Nos quedamos con algunos elementos del informe (indicados en cursiva, las negritas son nuestras) que nos hicieron reflexionar (reflexiones muchas de ellas que quedaron integradas ya en la nueva Planificación Estratégica 2013-2017):

En temas de Educación para el Desarrollo existe muy poco espacio para el análisis y la reflexión sobre lo que se está haciendo. En ocasiones se siguen repitiendo las mismas actividades por inercia, falta de tiempo, y por desconocimiento. Esto ocurre en casi todas las actividades cuando el día a día de lo urgente supera a lo importante. Los espacios cíclicos de reflexión como los procesos de elaboración de los planes estratégicos (si se emplea una metodología que promueva la reflexión y la participación), o los espacios continuos de pensamiento crítico, contribuyen a paliar esto.

Existe muy poca investigación aplicada que pueda servir a los educadores/as para mejorar su práctica educativa en estos temas . La investigación no arroja resultados a corto plazo, con lo que desgraciadamente no es una herramienta muy valorada en las dinámicas de las organizaciones (ni tampoco como elemento clave para la mejora del bienestar de la ciudadanía en las propias políticas públicas). En ESF la investigación se trata de promover en red con organizaciones que “sepan investigar”, pero en EpD no se cuenta con experiencia ni siquiera en esta manera de trabajar (los programas se han diseñado más por “permeabilidad institucional” y para contrarrestar una percepción generalizada de una problemática detectada como era la carencia de enfoques de desarrollo humano en las enseñanzas técnicas, que en base a investigaciones).

Se resalta la importancia de superar las actividades puntuales para dar paso a acciones de medio y largo plazo. En ESF se ha tratado de trabajar eso con el programa de integración de elementos de EpD enla universidad (en particular en estudios técnicos), a través de cursos específicos, lo que se quiere superar en la línea de la “coherencia de políticas educativas” y de contenidos transversales en la materia a través de alegaciones a ley de educación universitaria de Galicia (sin respuesta), y la preparación de una estrategia de formación de formadores (con toda la dificultad que ello implica). También está el Programa de Conocimiento de laRealidad, que vincula las áreas de trabajo de ESF como es cooperación internacional con EpD y voluntariado, como facilitador de la formación de agentes para el cambio social.

Sería importante que en diseño de los programas de EpD se tuvieran en cuenta las necesidades del contexto y los intereses de los destinatarios, a partir de ncuestas, barómetros de opinón y de otras técnicas similares. También sería importante cambiar la manera de comunicar y de actuar, utilizando mensajes más sencillos y nuevos lenguajes para superar la saturación de información. Esto tiene que ver tanto con el nuevo lenguaje para no activar marcos indeseables, así como con la manera de comunicar conceptos complejos de forma simple (la “didáctica” del desarrollo o, mejor, de la justicia social y la ciudadanía global).

Déficit en la formación de los equipos y/o personas que se ocupan de la Educación para el Desarrollo. Esto en nuestra opinión tiene que ver también con la falta de transversalización de los programas en las ofertas de educación formal y no formal existentes (también en la informal, pero eso posiblemente habría que enfrentarlo de otras maneras).

Se destaca la importancia de superar los discursos catastrofistas y el providencialismo. Esto tiene que ver con lo comentado de no activar marcos indeseables que a su vez desactivan los procesos de cambio (dando lugar a resignación, “las personas somos así y no se puede cambiar”, etc.).

El trabajo en red requiere de tiempos de dedicación. En la planificación estratégica el trabajo en red se a tomado como algo finalista, necesario de por si para la transformación.

Falta de análisis del entorno y de las necesidades del profesorado en el diseño de los programas de ED. Reforzar la formación de formadores en EpD incidiendo en las metodologías activas y participativas.

Realizar diagnósticos de la realidad local que analicen la percepción de la población sobre determinadas cuestiones, para adaptar los programas educativos a las principales necesidades de la población.

Los espacios de encuentro y reflexión han de ser motivadores, imaginativos y gratificantes, especialmente para las personas colaboradoras y voluntariado. El espacio de formación informal también se promueve mucho desde la asociación (se le suele conocer como "vertebración" en ESF).

Desarrollar programas de ED en los centros educativos a partir de un análisis participativo que incorpore las necesidades del profesorado, las características del entorno y quefavorezcan la coordinación entre los diversos actores educativos. Implicar al profesorado desde el inicio del proyecto y no sólo como un usuario.

26 may 2013

Obradoiros de teatro da oprimida, por se non estiveches...

Tiveron lugar en dúas tandas, unha a finais de 2012 e outra en abril de 2013, dinamizados polo Grupo de Teatro dx Oprimidx da Coruña, coa participación de persoas da base social esfeira e tamén xente á que simplemente lle interesaba o tema de teatro da oprimida. Para moitas das persoas participantes era a primeira experiencia en teatro, e foi intensa, como debe ser o teatro do oprimido (ou da oprimida).

Para ESF Galicia, era importante explorar esta ferramenta de denuncia moi  baseada na experimentación en primeira persoa de problemáticas (neste caso concretamente en xénero e auga, nas que ESF quere profundizar) de cara a coñecer moitas das barreiras existentes para a resolución (relacionadas con cultura e relacións de poder). Deste xeito, se podería chegar a empregar de forma habitual nas campañas de ESF Galicia, se se consigue un grupiño de xente con certos coñecementos e motivado para empregalo, mesmo cunha pequena obra sobre temas de auga e xénero.


As primeiras sesións foron de "coñecemento teatral" do grupo...
 
...e algúns exercicios e xogos para irse soltando (este libro é un clásico xa para este tipo de teatro, "Xogos para actores e non actores", de Augusto Boal)


Ao final saíron un par de mini obras que seguiremos pulindo e algunhas poesías, aquí abaixo vedes algunha delas collida ao chou, eran todas chulísimas!!!



Se creou moi bo rollo no grupo, aquí están as participantes na "segunda tanda", en abril. A que son teatreiros??

ALGUNHAS VALORACIÓNS DE PARTICIPANTES

-->
Que foi para ti o mellor do taller?

Sen dúbida o contacto humano. Salvar a fría distancia entre os emisores e receptores, que se pode atopar noutras actividades, ainda sendo de traballo comunitario. Sentinme en todo momento [...] arroupado e mimado polo resto de participantes, sin tensións de ningunha clase, e aberto á creatividade.

Que botaches en falta?

Que non durase toda a semana :D
Botei en falta máis do que se fixo ó final, sobre o traballo na proxección de futuro de establecerse coma ferramenta. Pero quizáis non polo modo de realización do propio curso, senon pola falta de enmarcalo nunha planificación máis grande, a participación de máis integrantes de ESF. De seguro que vai continuar e se pode atopar no futuro esa profundización temática, para rematar constituindo a obra

Ao final, quedounos un regaliño ben chulo na pizarra do local de A Coruña

Esperamos incorporar esta ferramenta as nosas campañas, xa que xenera un auténtico torrente de empatía coas persoas oprimidas do tipo que sea, sendo un dos xeitos máis potentes de sensibilización, para logo (ou mentres) pasar á acción. Cando sentes o que senten se entende mellor para denunciar máis forte (velaquí un exemplo)

20 may 2013

Coñecer, motivar, escoitar e persuadir


Este era o título da formación que impartiu Xacobe A. Fernández, psicólogo e socio de ESF Galicia, o pasado 8 de marzo na Xuntanza, a do XX Aniversario. A través da contestación a varias preguntas en forma de text fomos desfiando os contidos da formación.

 
Coñecer
Partimos da frase “ o mapa non é o territorio” para analizar as teorías do Positivismo e do Construtivismo. Discutimos se as ONGD sufrimos o efecto do falso consenso, segundo o cal tendemos a pensar que os demais se comportarían igual que nos nas mesmas circunstancias ou , pola contra, temos o sesgo da falsa peculiaridad, tendencia a considerarnos como únicos. Tamén disertamos sobre os grupos, a teoría das atribucións e sesgos para explicar tanto o comportamento das persoas e os acontecementos segundo sexamos actor ou observador. Relacionado con esta teoría vimos conceptos como a relevancia hedónica ou a hipótesis do mundo xusto. Aprendemos que ser idiota é peor que ser imbecil e que os estereotipos son imprescindibles, ainda que haxa que afinalos, xa que nos aforran moito traballo.




 
Motivar
Todas as persoas necesitamos un obxectivo pero é necesario que estea dentro das nosas expectativas, é dicir que se vexa que se pode conseguir. Analizamos as nosas motivacións ca teoría da pirámide de Maslow. Tamén reflexionamos que para conseguir persoas voluntarias motivadas os obxectivos da organización deben ir en consonancia cos da persoa e como a vertebración é cientificamente necesaria!!!
Xacobe falounos do efecto pigmalión e como tamén a autoestima e o seu reforzo inflúe na motivación. Tamén nos explicou o Modelo da Acción Planificada para predecir que unha atitude se convirta en acción e da disonancia cognitiva como fonte de motivación para a busca da coherencia interna das actitudes e ideas, é dicir, como buscamos encaixar nos nosos esquemas.
Escoitar
Reflexionamos a través de exercicios prácticos cómo realizar unha escoita activa. Vimos que cousas que fan non sentir escoitados (disfuncional) tal como dar solucións, certas frases feitas, pedir ou dar información, etc E que cousas funcionais como mostrar interes, silencio, facer un resumo do escoitado, erepetir o positivo, etc.

 Persuasión

Explicáronse someramente técnicas concretas e como se usan na vida cotiá. 




 Avaliación da formación:
Unha vez analizadas as enquisas de avaliación, pódese concluir que en xeral a formación obtivo un alto grado de satisfacción cunha puntuación xeral de máis de 4 puntos sobre 5. Cabe destacar que a maior puntuación obtívose na parte da exposición do formador así como esforzo por favorecer un clima idóneo de aprendizaxe e participación. Pola contra as puntuacións minimas acadáronse na cuestión do manexo do tempo así como a combinación dos contidos teóricos e prácticos, quizais este último punto vaia en sintonía co comentario que nos deixou unha das persoas participantes “Sería necesario aterrar os contidos máis no día a día de ESF, aproveitaríase maís a formación.” A parte máis puntuada tamén se reflexa no outro comentario aportado por unha das persoas asistentes Moi divertido. Moi ben compaxinada a exposición coas preguntas”.
 


17 may 2013

Tolstoi, soberanía alimentaria e as letras galegas. Canta terra necesita un home?

Aquí tendes a tradución ao galego do relato clásico de Lev Nikoláievicb Tolstoi 
Canta terra necesita un home?


Érase unha vez un labrego chamado Pahom, que traballara dura e honestamente para a súa familia, pero que non tiña terras propias, así que sempre permanecía na pobreza. "Ocupados como estamos desde a nenez traballando a nai terra -pensaba a miúdo- os campesiños sempre debemos morrer como vivimos, sen nada propio. As cousas serían diferentes se tivésemos nosa propia terra."

Agora ben, preto da aldea de Pahom vivía unha dama, unha pequena terratenente, que posuía unha leira de cento cincuenta hectáreas. Un inverno difundiuse a noticia de que esta dama ía vender as súas terras. Pahom oíu que un veciño seu compraría vinte e cinco hectáreas e que a dama consentira en aceptar a metade en efectivo e esperar un ano pola outra metade.

"Que che parece -pensou Pahom- esa terra véndese, e eu non obterei nada."

Así que decidiu falar coa súa esposa.

-Outras persoas están comprando, e nós tamén debemos comprar unhas dez hectáreas. A vida vólvese imposible sen posuír terras propias.

Puxéronse a pensar e calcularon canto poderían comprar. Tiñan aforrados cen rublos. Venderon un poldriño e a metade das súas abellas; contrataron a un dos seus fillos como peón e pediron anticipos sobre a paga. Pediron prestado o resto a un cuñado, e así xuntaron a metade do diñeiro da compra. Logo diso, Pahom escolleu unha parcela de vinte hectáreas, onde había bosques, foi ver á dama e fixo a compra.

Así que agora Pahom tiña a súa propia terra. Pediu semente prestada, e sementouna, e obtivo unha boa colleita. Ao cabo dun ano lograra saldar as súas débedas coa dama e a súa cuñado. Así se converteu en terratenente, e tallaba as súas propias árbores, e alimentaba o seu gando nos seus propios pastos. Cando saía a arar os campos, ou a mirar as súas searas ou os seus prados, o corazón enchíaselle de alegría. A herba que crecía alí e as flores que florecían alí parecíanlle diferentes das doutras partes. Antes, cando cruzaba esa terra, parecíalle igual a calquera outra, pero agora parecíalle moi distinta.

Un día Pahom estaba sentado na súa casa cando un viaxeiro detívose ante a súa casa. Pahom preguntoulle de onde viña, e o forasteiro respondeu que viña de alén do Volga, onde estivera traballando. Unha palabra levou á outra, e o home comentou que había moitas terras en venda por alá, e que moitos estaban viaxando para compralas. As terras eran tan fértiles, asegurou, que o centeo era alto como un cabalo, e tan tupido que cinco cortes de gadaño formaban unha gavela. Comentou que un campesiño traballara só coas súas mans, e agora tiña seis cabalos e dúas vacas.

O corazón de Pahom colmouse de anhelo.

"Por que hei de sufrir neste buraco -pensou- se vívese tan ben noutras partes? Venderei a miña terra e a miña leira, e co diñeiro comezarei alá de novo e terei todo novo".

Pahom vendeu a súa terra, a súa casa e o seu gando, con boas ganancias, e mudouse coa súa familia á súa nova propiedade. Todo o que dixera o campesiño era certo, e Pahom estaba en moita mellor posición que antes. Comprou moitas terras arables e pastos, e puido ter as cabezas de gando que desexaba.

Ao principio, no axetreo da mudanza e a construción, Pahom sentíase compracido, pero cando se habituou comezou a pensar que tampouco aquí estaba satisfeito. Quería sementar máis trigo, pero non tiña terras suficientes para iso, así que arrendou máis terras por tres anos. Foron boas tempadas e houbo boas colleitas, así que Pahom aforrou diñeiro. Podería seguir vivindo comodamente, pero cansouse de arrendar terras alleas todos os anos, e de sufrir privacións para aforrar o diñeiro.

"Se todas estas terras fosen miñas -pensou-, sería independente e non sufriría estas incomodidades."

Un día un vendedor de bens raíces que pasaba comentoulle que acababa de regresar da afastada terra dos bashkires, onde comprara seiscentas hectáreas por só mil rublos.

-Só debes facerte amigo dos xefes -dixo- eu regalei como cen rublos en vestidos e alfombras, ademais dunha caixa de té, e dei viño aos que o bebían, e obtiven a terra por unha bicoca.

"Vaia -pensou Pahom-, alá podo ter dez veces máis terras das que posúo. Debo probar sorte."

Pahom encomendou á súa familia o coidado da leira e emprendeu a viaxe, levando consigo ao seu criado. Pararon nunha cidade e compraron unha caixa de té, veu e outros agasallos, como o vendedor aconselloulles. Continuaron viaxe ata percorrer máis de cincocentos quilómetros, e o sétimo día chegaron a un lugar onde os bashkires instalaran as súas tendas.

En canto viron a Pahom, saíron das tendas e reuníronse en torno ao visitante. Déronlle té e kurniss, e sacrificaron unha ovella e déronlle para comer. Pahom sacou presentes do seu carromato e os distribuíu, e díxolles que viña en busca de terras. Os bashkirs pareceron moi satisfeitos e dixéronlle que debía falar co xefe. Mandárono a buscar e explicáronlle a que fora Pahom.

O xefe escoitou un intre, pediu silencio cun xesto e díxolle a Pahom:

-De acordo. Escolle a terra que che praza. Temos terras en abundancia.

-E cal será o prezo? -preguntou Pahom.

-O noso prezo é sempre o mesmo: mil rublos por día.

Pahom non comprendeu.

-Un día? Que medida é esa? Cantas hectáreas son?

-Non sabemos calculalo -dixo o xefe-. Vendémola por día. Todo o que poidas percorrer a pé nun día é teu, e o prezo é mil rublos por día.

Pahom quedou sorprendido.

-Pero nun día pódese percorrer unha vasta extensión de terra -dixo.

O xefe botouse a rir.

-¡Será toda túa! Pero cunha condición. Se non regresas o mesmo día ao lugar onde comezaches, perdes o diñeiro.

-Pero como debo sinalar o camiño que seguín?

-Iremos a calquera lugar que gustes, e quedarémonos alí. Podes comezar desde ese sitio e emprender a túa viaxe, levando un sacho contigo. Onde o consideres necesario, deixa unha marca. En cada xiro, cava un pozo e amontoa a terra; logo iremos cun arado de pozo en pozo. Podes facer o percorrido que desexes, pero antes que se poña o sol debes regresar ao sitio de onde partiches. Toda a terra que cubras será túa.

Pahom estaba alborozado. Decidiu comezar pola mañá. Charlaron, beberon máis kurniss, comeron máis ovella e beberon máis té, e así chegou a noite. Déronlle a Pahom unha cama de edredón, e os bashkires se dispersaron, prometendo reunirse á mañá seguinte ao romper o alba e viaxar ao punto convido antes do amencer.

Pahom quedouse deitado, pero non puido durmirse. Non deixaba de pensar na súa terra.

"Que grande extensión marcarei! -pensou-. Podo andar facilmente cincuenta quilómetros por día. Os días agora son longos, e un percorrido de cincuenta quilómetros representará gran cantidade de terra. Venderei as terras máis áridas, ou as deixarei aos campesiños, pero eu escollerei a mellor e traballareina. Comprarei dous xuntas de bois e contratarei dous peóns máis. Unhas noventa hectáreas destinarei a seméntaa e no resto criarei gando."

Pola porta aberta viu que estaba a romper o alba.

-É hora de espertalos -díxose-. Debemos poñernos en marcha.

Levantouse, espertou ao criado (que durmía no carromato), ordenoulle xunguir os cabalos e foi espertar aos bashkires.

-É hora de ir á estepa para medir as terras -dixo.

Os bashkires levantáronse e reuníronse, e tamén acudiu o xefe. Puxéronse a beber máis kurniss, e ofreceron a Pahom un pouco de té, pero el non quería esperar.

-Se habemos ir, vaiamos dunha vez. Xa é hora.

Os bashkires preparáronse e todos se puxeron en marcha, algúns dacabalo, outros en carros. Pahom ía no seu carromato co criado, e levaba un sacho. Cando chegaron á estepa, o ceo da mañá estaba vermello. Subiron un outeiro e, apeándose de carros e cabalos, reuníronse nun sitio. O xefe achegouse a Pahom e estendeu o brazo cara á planicie.

-Todo isto, ata onde chega a mirada, é noso. Podes tomar o que gustes.

A Pahom relucíronlle os ollos, pois era toda terra virxe, chata como a palma da man e negra como semente de mapoula, e nas partes fondas crecían altos pastizais.

O xefe quitouse a gorra de pel de raposo, apoiouna no chan e dixo:

-Esta será a marca. Empeza aquí e regresa aquí. Toda a terra que rodees será túa.

Pahom sacou o diñeiro e púxoo na gorra. Logo quitouse o abrigo, quedándose co seu chaquetón sen mangas. Afrouxouse o cinto e suxeitouno con forza baixo o ventre, púxose un costal de pan no peito do xubón e, atando unha botella de auga ao cinto, subiuse a cana das botas, empuñou o sacho e dispúxose a partir. Tardou un instante en decidir o rumbo. Todas as direccións eran tentadoras.

-Non importa -dixo ao fin-. Irei cara ao sol nacente.

Volveuse cara ao Leste, espreguizouse e agardou a que o sol asomase sobre o horizonte.

"Non debo perder tempo -pensou-, pois é máis fácil camiñar mentres aínda está fresco."

Os raios do sol non acababan de chispear sobre o horizonte cando Pahom, sacho ao ombreiro, internouse na estepa.

Pahom camiñaba a paso moderado. Tras avanzar mil metros detívose, cavou un pozo e amoreou terróns de herba para facelo máis visible. Logo continuou, e agora que vencera o entumecemento apurou o paso. Ao cabo dun intre cavou outro pozo.

Mirou cara atrás. O outeiro víase claramente á luz do sol, coa xente encima, e as refulxentes iantas das rodas do carromato. Pahom calculou que camiñara cinco quilómetros. Estaba máis cálido; quitouse o chaquetón, botouno ao ombreiro e continuou a marcha. Agora facía máis calor; mirou o sol; era hora de pensar no almorzo.

-percorrín o primeiro tramo, pero hai catro nun día, e aínda é demasiado pronto para virar. Pero quitareime as botas -díxose.

Sentouse, quitouse as botas, meteullas no cinto e renovou a marcha. Agora camiñaba con soltura.

"Seguirei outros cinco quilómetros -pensou-, e logo virarei á esquerda. Este lugar é tan promisorio que sería unha pena perdelo. Canto máis avanzo, mellor parece a terra."

Seguiu dereito por un tempo, e cando mirou en torno, o outeiro era apenas visible e as persoas parecían formigas, e apenas se vía un escintileo baixo o sol.

"Ah -pensou Pahom-, avancei bastante nesta dirección, é hora de virar. Ademais estou suando, e moi sedento."

Detívose, cavou un gran pozo e amoreou herba. Bebeu un sorbo de auga e virou á esquerda. Continuou a marcha, e a herba era alta, e facía moito calor.

Pahom comezou a cansarse. Mirou o sol e viu que era mediodía.

"Ben -pensou-, debo descansar."

Sentouse, comeu pan e bebeu auga, pero non se deitou, temendo quedarse durmido. Logo de estar un intre sentado, seguiu andando. Ao principio camiñaba sen dificultade, e sentía soño, pero continuou, pensando: "Unha hora de sufrimento, unha vida para gozalo".

Avanzou un longo treito nesa dirección, e xa ía virar de novo á esquerda cando viu un fecundo val. "Sería unha pena excluír ese terreo -pensou-. O liño crecería ben aquí.". Así que rodeou o val e cavou un pozo do outro lado antes de virar. Pahom mirou cara ao outeiro. O aire estaba brumoso e trémulo coa calor, e a través da bruma apenas se vía á xente do outeiro.

"¡Ah! -pensou Pahom-. Os lados son demasiado longos. Este debe ser máis curto." E seguiu ao longo do terceiro lado, apurando o paso. Mirou o sol. Estaba a metade de camiño do horizonte, e Pahom aínda non percorrera tres quilómetros do terceiro lado do cadrado. Aínda estaba a quince quilómetros da súa meta.

"Non -pensou-, aínda que as miñas terras queden irregulares, agora debo volver en liña recta. Podería afastarme demasiado, e xa teño gran cantidade de terra.".

Pahom cavou un pozo axiña.

Botou a andar cara ao outeiro, pero con dificultade. Estaba esgotado pola calor, tiña cortes e mazaduras nos pés descalzos, lle fraquexaban as pernas. Ansiaba descansar, pero era imposible se desexaba chegar antes do solpor. O sol non espera a ninguén, e afundíase cada vez máis.

"Ceos -pensou-, se non cometese o erro de querer demasiado... Que pasará se chego tarde?"

Mirou cara ao outeiro e cara ao sol. Aínda estaba lonxe da súa meta, e o sol aproximábase ao horizonte.

Pahom seguiu camiñando, con moita dificultade, pero cada vez máis rápido. Apurou o paso, pero aínda estaba lonxe do lugar. Botou ás presas, arroxou a chaqueta, as botas, a botella e a gorra, e conservou só ao sacho que usaba como bastón.

"Ai de min. Desexei moito, e boteino todo a perder. Teño que chegar antes de que se poña o sol."

O temor quitáballe o alento. Pahom seguiu correndo, e a camisa e os pantalóns empapados pegábanselle á pel, e tiña a boca reseca. O seu peito arquexaba como un fol, o seu corazón batía como un martelo, as súas pernas cedían coma se non lle pertencesen. Pahom estaba oprimido polo terror de morrer de esgotamento.

Aínda que temía a morte, non podía deterse. "Despois que corrín tanto, consideraranme un parvo se detéñome agora", pensou. E seguiu correndo, e ao achegarse oíu que os bashkires gritaban e ouveaban, e eses gritos lle inflamaron aínda máis o corazón. Xuntou as súas últimas forzas e seguiu correndo.

O inchado e brumoso sol case rozaba o horizonte, vermello como o sangue. Estaba moi baixo, pero Pahom estaba moi preto da súa meta. Podía ver á xente do outeiro, axitando os brazos para que se dese présa. Vía a gorra de pel de raposo no chan, e o diñeiro, e ao xefe sentado no chan, rindo a gargalladas.

"Hai terras en abundancia -pensou-, pero deixarame Deus vivir nelas? Perdín a vida, perdín a vida! Nunca chegarei a ese lugar!"

Pahom mirou o sol, que xa desaparecía, xa era devorado. Co resto das súas forzas apurou o paso, dobrando o corpo de tal modo que as súas pernas apenas podían sostelo. Cando chegou ao outeiro, de súpeto escureceu. Mirou o ceo. O sol púxose! Pahom deu un alarido.

"Todo o meu esforzo foi en balde", pensou, e xa ía deterse, pero oíu que os bashkires aínda gritaban, e recordou que aínda que para el, desde abaixo, parecía que o sol púxose, desde o outeiro aínda podían velo. Aspirou unha boa bocalada de aire e correu costa arriba. Alí aínda había luz. Chegou á cima e viu a gorra. Diante dela o xefe ríase a gargalladas. Pahom soltou un grito. Afrouxáronselle as pernas, caeu de bruzos e tomou a gorra coas mans.

-Vaia, que suxeito tan admirable! -exclamou o xefe-. Gañou moitas terras!

O criado de Pahom achegouse correndo e tratou de levantalo, pero viu que lle saía sangue da boca. Pahom estaba morto!

Os bakshires estalaron a lingua para demostrar a súa piedade.

O seu criado empuñou o sacho e cavou unha tumba para Pahom, e alí sepultouno. Dous metros da cabeza aos pés era todo o que necesitaba.

15 may 2013

Importante: cambio de fecha de la charla en Ferrol con IU

Aviso para todos los que se quieran apuntar, la charla en Ferrol con IU pasa de ser el 17 de mayo (Día de las Letras Gallegas) al día 31 de mayo. Será a las 19:30 en el local de IU en Ferrol, en la Calle Sol Nº 124.

¡Apuntaos!

13 may 2013

Xornada Claros e Escuros da Cooperación: conclusións a modo de nube


A interesante xornada sobre Claros e Escuros da Cooperación Internacional de hai un mes, ademais de debates, experiencias e relatorios (aquí está por exemplo o que fixo Miquel Carrillo sobre "Efectos e Consecuencias da cooperación internacional, unha análise global"), deixounos unha batería de palabras e expresións clave que as persoas asistentes (moitas delas na súa primeira aproximación a isto da cooperación) compartiron ao final da xornada para poder iluminar eses escuros:




Rebeldía
Formación
Espírito Crítico
Reivindicación
Compromiso
Implicación
Corresponsabilidade
Loita pola dignidade da persoa
Decrecemento
Irmandade
Coherencia
Consumo Responsable
Sostenibilidade
Desobediencia
Asertividade
Asociacionismo
Voluntariado
Juntos Podemos
Transformación
Transformación Persoal
Autoxestión
Empoderamento
Repolitizar
Tecendo Redes
As reducións de Paraguai terían algo que aportar hoxe á cooperación ao desenvolvemento?
Humanización colectiva

Estas conclusións xeneraron unha nube moi bonita que aparece a continuación:

CON ISTO NOS QUEDAMOS E SEGUIMOS TRABALLANDO PARA INCORPORALAS NO DÍA A DÍA. GRAZAS POR PARTICIPAR!! 
Grazas tamén á Coordinadora Galega de ONGD pola difusión, a Arela por co-organizar con nós as xornadas e a Panxea por ocuparse da dinamización das xornadas infantís. Esta Xornada non podería terse desenvolto sen o voso apoio!

 

6 may 2013

Resumo blogueiro: mes de abril 2013

CONTIDOS

  • Blogue de Vida Asociativa 
  • Blogue Honduras 
  • Enlaces de interese 
  • Publicacións en físico 
  • E no próximo mes ... 
  • A ESFrase do mes




BLOGUE DE VIDA ASOCIATIVA

    Comezamos o mes blogueiro coñecendo as actividades e "deliberacións" da Xunta Divertida da asociación do mes de marzal (moito traballan estxs rapazxs!). Tivemos tempo para coñecer o que ocorreu no obradoiro sobre Fornos Solares (por se non puideches estar, hai un "paso a paso" de como facer o teu propio forno!), así como promocionar os pequenos obradoiros da campaña Faltas Tí en A Coruña (como o realizado na facultade de Informática con GPUL: hackeando para o desenvolvemento humano). Ademais, se pode ver o conto de Villaarriba e Villaabajo que nos serveu para introducir a reflexión sobre a importancia da ordenación territorial como ferramenta para impulsar o equilibrio do territorio e a xustiza social e ambiental.





BLOGUE HONDURAS

    En Honduras no mes de abril podemos coñecer a segunda parte da crónica da Feria de Manejo Comunitario del Agua y Saneamiento na que ESF participou en Nicaragua cos seus socios hondureños da Alcaldía de Marcovia e CODDEFFAGOLF. Coñecemos as actividades da Coordinadora de ONGD Españolas en Honduras (á que ESF Galicia pertence e na que coordina o grupo de auga), así como o programa de charlas sobre Dereito Humano á Auga que se están a levar a cabo en Galicia durante abril e maio dende os grupos de auga de sensibilización/incidencia e o de programas internacionais. Por suposto, puidemos coñecer de primeira man as actividades que se están a levar a cabo nos dous programas que ESF ten en marcha en Honduras:



ENLACES DE INTERESE


Auga


Comunicación para o (como) desenvolvemento


Consumo responsable


Cooperación e ONGD



Educación para o desenvolvemento


Iniciativas

Investigación para o desenvolvemento 



Mundo


Políticas e modelos de desenvolvemento

 

Sensibilización


Soberanía alimentaria e desenvolvemento rural


Tecnoloxías da Información e Comunicacións (TIC)


Tecnoloxía para o desenvolvemento humano


Voluntariado




PUBLICACIÓNS EN FÍSICO

(se che interesan, están no local de A Coruña ou fácilmente accesibles, e as persoas da base social de ESF poden solicitalas para préstamo).

    Aquí podes ver moitas das publicacións disponibles xa catalogadas

    Este mes:
  • Claves para la gestión de Firmas y Despachos Profesionales. Gestión, organización y estrategia de las Firmas de Servicios Profesionales. Mario Alonso Ayala. Auren
  • Carreteras Secundarias. Activismo periodista para llegar a otra realidad. Coordinadora de ONG para el Desarrollo España



E NO PRÓXIMO MES ...



Para máis info sobre cursos e eventos en Galicia consulta a Axenda Solidaria da Coordinadora Galega de ONGD




A ESF-RASE DO MES

Como cidadán dunha sociedade democrática, ante unha lei inxusta, teño o deber e obriga de desobedecela para que cambie.
M.L.King