Curso de TCpDH en Lugo: O imposible, posible...

Fai agora uns tres meses, o noso coordinador Anxo propúxonos organizar un Curso de ESF. A verdade é que non éramos moi conscientes de todo o que supoñía, para ben e para non tan ben, cando lle dixemos que si.

Os poucos días, xa estabamos os seis voluntari@s (cinco novatos) da sede de Lugo dándolle voltas ó programa de cursos anteriores para ir atopando solucións. O principio non sabíamos por onde empezar: si polas datas, o local, os poñentes, o programa...vaia caos! Menos mal que tiñamos a Anxo que nos ia indicando os pasos para facer todo o necesario para o curso. A verdade é que sin a súa organización e o apadriñamento da sede de Compos (gracias Patri!!) malamente, por non decir que nin de coña, poderíamos ter realizado este curso.

Foron pasando as semanas, e o imposible íase tornando posible. Cando faltaban uns cantos días, tiñamos pechado o programa cos poñentes do primeiro fin de semana e practicamente o do segundo. Só quedaba que se cumplira o esperado e que os alumnos que se apuntaran pola web asistiran finalmente ó curso.

O IV Curso de TCpDH arrincou. Montamos todo o necesario para as ponencias, os alumnos e os descansos. Todo saíu bastante ben, con moitas pequenas cousas que ir mellorando (a organización dos descansos para o ansiado café, a presentación dos poñentes...) pero co fundamental rodando.

Os alumnos superaron con creces as nosas expectativas; involucráronse moito, participaron e creouse un moi bo ambente. Só cabe dicir que rematamos o curso tomando unhas sidrinas escanciadas por Julio, un alumno. En canto os poñentes...chapó! Todos estiveron moi comprometidos e foron grandes coñecedores dos temas que nos viñeron ensinar e reflexionar. Fixeron que a xente participara e se sentira agusto. Gracias a todos!

Este bo inicio viuse continuado no segundo tramo do curso. Seguimos aprendendo e disfrutando de todo o que nos transmitían os poñentes e os alumnos. Intentamos mellorar algunhas cousiñas e fumos tomándo todo con máis calma e confianza.

Despois de pensar en todos os momentos de agobio, os días de reuníons, as moreas de correos a poñentes, os madrugóns dos domigos...compensan con creces as satisfaccións que nos deu poder organizar e mostrar a xente este xenial curso. Sobre todo, valoramos a experiencia vivida, o compañerismo creado entre os voluntaria/os da sede e a oportunidade de coñecer a persoas tan tremendas e que nos aportaron tanto.

Mil gracias a todos os que nos axudastedes a que esta andaina rematara tan ben. Vémonos!!